Op 29 december zijn Wouter Veeneman en Kevin Lensen (beiden PIVO bij de Teylersgroep) samen met vier vrienden richting Zuid-Duitsland vertrokken om de Zugspitze te beklimmen. Vanwege de weersomstandigheden is het niet gelukt om de top te bereiken, maar het is wel een mooie en leerzame reis geweest. Benieuwd hoe ze dit avontuur hebben beleefd? Lees hier het verslag van Wouter:

“Terug gaan was geen optie, wel de enige mogelijkheid.”

“Om het uur op je mobiel kijken of het al zo laat is. Het was koud en de uren leken wel dagen. Toen uiteindelijk de wekker ging besefte iedereen dat het zo ver was. We kleden ons aan en maakten onze tassen klaar. De tent werd afgebroken en alles werd in de auto gepakt om naar het begin van de tocht te rijden. Onze tocht naar de Zugspitze kon beginnen.

Tassen op, hoofdlampjes aan en daar gingen we. Geen mens op straat te bekennen, het was immers kwart over vier en een normaal mens zou op dit tijdstip in bed liggen. Onze tocht begon verder in het gebergte, ongeveer een uur lopen vanaf de parkeerplaats. Het eerste uur werden er gelijk een aantal honderd hoogte-meters gemaakt wat gunstig was om lekker warm te worden met temperaturen van min acht.

De route leidde ons zigzaggend omhoog gevolgd door een pad langs een hoge klif die uitkeek over het dorpje waar we gestart waren. Na drie uur kwamen we aan bij de Höllentalangerhütte op 1381 meter hoogte, hier aten we wat en vervolgden onze reis door het dal richting de klettersteig. Vol energie begonnen we aan de klettersteig en maakten we snel hoogte -meters. Het was een klettersteig met een uitzicht waar je u tegen zegt en er zaten een aantal mooie passen in. Na de klettersteig stonden we op 2197 meter hoogte en kwamen we uit op een prachtig wit landschap. Omdat er delen vrij glad waren bonden we hier onze stijgijzers onder om veilig door te kunnen.

Het witte landschap glooide richting de gletsjer waar we een uur later aan kwamen. Vlak voor de gletsjer bonden we ons in op het touw om gevaren te voorzien. Het was flink doorbijten op de gletsjer, er lag veel sneeuw met een harde bovenkant waardoor we er vaak doorzakten en soms zelfs tot ons middel in vast zaten. Er begonnen er al een aantal flink last te krijgen van het doorstappen in de sneeuw, het begon aan onze energie te knagen en dat kwam de planning niet ten goede. Terug keren was vanaf hier geen optie meer, we waren al ruim negen uur onderweg. We liepen anderhalf uur achter op schema toen we aan het einde van de gletsjer stonden bij de allerlaatste klettersteig naar de top. Met de klettersteig zouden we nog 300 hoogste-meters maken waarna we de top zouden bereiken. Helaas was dit niet voor ons weggelegd.

Toen we de eerste kabel van de klettersteig gedaan hadden kwamen we tot de ontdekking dat de rest van de route totaal was ondergesneeuwd. Waar de kabel ophield ging de muur recht omhoog. Er werd nog gezocht naar een oplossing maar dat was tevergeefs. Met het topkruis in zicht en nog maar 300 hoogte-meters te gaan moesten we onze tocht staken en terug keren. En dat moest snel.

Het begon harder te sneeuwen en na de nood abseil van de klettersteig bereidde iedereen zich voor op de route terug in stevig tempo. We bonden ons weer in op het touw en begonnen met de energie die nog over was aan de tocht terug. Onze eerste zorg was om voor het donker van de gletsjer af te komen. Doordat het harder begon te sneeuwen en het steeds donkerder werd, was het moeilijk om het pad terug te vinden. Gelukkig konden we met hulp van de gps de route weer terug vinden en de gletsjer verlaten. Na de gletsjer stond ons nog een obstakel te wachten, dit was de laatste klettersteig terug om weer in het Höllental te komen. Het was inmiddels al donker en zelfs met hoofdlampjes op was het erg spannend om via de klettersteig af te dalen. Ondergesneeuwde kabels, gladde stenen en koude ledematen hielpen ook niet echt mee.

Na de klettersteig was het grootste gevaar voor ons geweken. Vanaf dit punt waren het wandelpaden terug tot aan de auto. Een aantal liepen vanaf de klettersteig wat harder door naar de Höllentalangerhütte om sneeuw te smelten voor het eten. Na het nodige droogvoer naar binnen te hebben gewerkt konden we weer vol energie aan de laatste uren lopen beginnen.

De laatste paar uur gingen snel, iedereen had weer redelijk wat energie en de pas zat er goed in. Twee minuten voor 12 stopten we even om het nieuwe jaar in te luiden. Toch anders dan we hadden verwacht. In plaats van de hut op de Jubiläumsgrat zaten we nu op 1200 meter hoogte naar het vuurwerk te kijken boven het dorpje Hammersbach. Toen het weer rustig werd in de lucht besloten we aan de laatste afdaling te beginnen naar de auto.

Één januari 01:30, precies 21 uur en 15 minuten na de start van de tocht kwamen we aan bij de auto. Gebroken, moe en met veel gemengde gevoelens sloten we de tocht af. Blij dat we veilig van de berg kwamen en toch boos dat we hem niet konden toppen. De tocht was voor iedereen een wijze les en we hebben er veel van geleerd.

Een ding is zeker. We komen terug, en wanneer we dat doen maken we hem baas!”